Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie będzie wspólną instytucją kultury Województwa Małopolskiego i Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu. Małopolski sejmik podjął uchwałę intencyjną w tej sprawie. Według władz naszego województwa to ma być docenienie zasług Teatru Słowackiego dla „rozwoju gustów artystycznych i postaw patriotycznych”.
– Chcemy w ten sposób docenić ogromny wkład teatru dla rozwoju gustów artystycznych i postaw patriotycznych u kolejnych pokoleń widzów. Dlatego mając na względzie jego historię, potencjał i zasługi dla promowania kultury, sztuki oraz polskich i zagranicznych twórców zdecydowaliśmy, że Teatr im. Juliusza Słowackiego zasługuje na dodatkową opiekę – mówiła Iwona Gibas z zarządu województwa podczas poniedziałkowej (27 września 2021) sesji sejmiku. Szczegóły dotyczące zasad finansowania, wpływu na obsadę stanowiska dyrektora będą dopiero ustalane z resortem kultury. Po zakończeniu negocjacji sejmik musi zatwierdzić ich wynik.
A to fragment uzasadnienia do poniedziałkowej, intencyjnej uchwały małopolskiego sejmiku:
„Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie od początku swojego istnienia jest jedną z najważniejszych instytucji kulturalnych na mapie Polski i Europy. Został otwarty w 1893 roku w jednym z najcenniejszych obiektów architektury końca XIX wieku, zaprojektowanym przez Jana Zawiejskiego, jako Teatr Miejski. Budynek teatru był wzorowany na operze paryskiej, z elementami oper w Budapeszcie, Wiedniu i Zagrzebiu z pewną ilością rodzimych elementów. Powstała największa, eklektyczna budowla Krakowa XIX wieku, w stylu pompierskim łącząca elementy XVI, XVII i XVIII wieku. Mnogość architektonicznych zdobień pozwala ją podziwiać z każdej strony, mimo że reprezentacyjna fasada skierowana jest ku ulicy Szpitalnej. Gmach Teatru im. Juliusza Słowackiego do dziś zachwyca swą monumentalnością i ilością wysokiej klasy ornamentów. Jest wizytówką miasta, jednym z bardziej rozpoznawalnych budynków Krakowa. Na przełomie XIX i XX w. Teatr Miejski, a od roku 1909 r. – im. Juliusza Słowackiego, pełnił funkcję polskiej sceny narodowej. Tu, w czasach świetnych dyrekcji Tadeusza Pawlikowskiego, Józefa Kotarbińskiego i Ludwika Solskiego, debiutowało pokolenie dramaturgów Młodej Polski, grano prapremiery arcydzieł polskiego romantyzmu. Z tą sceną związany był Stanisław Wyspiański. Prapremiery jego dzieł, m.in. Wesela w 1901 r., należą do najważniejszych w polskiej kulturze. Teatr dysponował jednym z najlepszych zespołów aktorskich – występowali m.in. Stanisława Wysocka, Wanda Siemaszkowa, Irena Solska, Ludwik Solski, Kazimierz Kamiński. W okresie dwudziestolecia międzywojennego Teatr był jedną z najlepszych polskich scen, wprowadzał do repertuaru awangardę. Na tej scenie debiutował, w 1921 roku, jako dramaturg Stanisław Ignacy Witkiewicz – Witkacy.”
(GS)
