W Fabryce Emalia Oskara Schindlera odbywa się się poruszająca wystawa „Wojenne dzieci”. Ekspozycja przedstawia doświadczenia najmłodszych, których dzieciństwo przypadło na najbrutalniejszy czas XX wieku.
To jedno z nielicznych przedsięwzięć muzealnych, które próbują ukazać wojnę i okupację z perspektywy dzieci – tych, które 1 września 1939 roku miały najwyżej 11 lat. Ich historie, choć często skrajnie różne, łączy wspólna trauma i nieodwracalne zmiany, jakie przyniosła wojna.
Wystawa opiera się na mikrohistoriach kilkunastu dzieci pochodzących z różnych środowisk – o odmiennym pochodzeniu etnicznym, religijnym i statusie społecznym. Razem tworzą one złożony obraz dziecięcych losów w czasie wojny – od codzienności okupacyjnej, przez konspirację, życie „po aryjskiej stronie”, po pobyt w obozach i deportacje. Jedna z części ekspozycji – „Ślady życia i pamięci” – poświęcona jest dzieciom, które nie przeżyły wojny.
– Za sprawą wystawy pragniemy zmienić dotychczasowe postrzegania dzieci – tak, aby zobaczyć w nich nie tylko i wyłącznie ofiary, ale także aktywne podmioty i adresatów działań dorosłych. Chcemy ukazać ich rolę w tamtych okrutnych czasach, ich sprawczość – nawet jeśli była ona zależna od sprawczości dorosłych. Pragniemy też pokazać wzajemne relacje z dorosłymi, bliższą i dalszą rodziną, a wreszcie z osobami obcymi. Z szacunku do bohaterów i dla pełnego obrazu ich wojennych losów pokażemy też, choć w skrótowej formie, ich przedwojenną i powojenną historię. Większość bohaterów wystawy przeżyła wojnę, która jednak pozostawiła w nich niezatarte ślady – zostali naznaczeni na całe życie cierpieniem psychicznym i fizycznym – informują organizatorzy.
Tytuły kolejnych części wystawy to m.in. „Od zabawy do konspiracji”, „Normalne życie”, „Dom schronienie”, „dom zagrożenie”, „Po aryjskiej stronie”, „Więźniowie obozów”, „Deportowani” oraz „Ślady życia i pamięci”.
