Panuje przekonanie, że Kościół katolicki to organizacja w której osoby świeckie muszą słuchać głosu swoich pasterzy, a ich rola jest bardzo zredukowana, by nie rzec – zdegradowana do minimum. Czy tak jest w rzeczywistości? Odpowiadamy na to bardzo ważne pytanie!
Jan Paweł II o świeckich w Kościele
Papież z Polski w 1987 roku opublikował posynodalną adhortację apostolską Christifideles laici, o powołaniu i misji świeckich w Kościele i w świecie dwadzieścia lat po Soborze Watykańskim II. Laikat wchodzi w skład Ludu Bożego, który jest ukazany w przypowieści o robotnikach w winnicy Pana z Ewangelii św. Mateusza. Winnicą jest cały świat, do której posłane są rzesze mężczyzn i kobiet, nie tylko duchowni. Idźcie i wy. To wezwanie dotyczy nie tylko biskupów, kapłanów, zakonników i zakonnic, ale wszystkich, także świeckich, których Bóg wzywa osobiście, powierzając im do spełnienia misję w Kościele i w świecie – pisał Jan Paweł II.
Działalność świeckich w lokalnych parafiach
Laikat to słowo wywodzące się z języka greckiego i oznaczającego lud. Wierni dzielą się na duchowieństwo, które posiada święcenia oraz laikat, czyli lud Boży, który posiada sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego: chrzest, Komunię i bierzmowanie. Choć niektórym wydaje się, że po bierzmowaniu kończy się aktywność katolików świeckich, to jest to oczywista nieprawda. Mogą oni regularnie uczestniczyć w życiu swojej wspólnoty, poprzez lekturę Pisma Świętego czy śpiew w chórze. Świeccy mogą także prowadzić inicjatywy modlitewne, takie jak na przykład róże żywego różańca.
Aktywność w organizacjach (takich jak Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej)
Święty Sobór chcąc spotęgować działalność apostolską Ludu Bożego, zwraca się z troską do wiernych świeckich, o którym szczególnym i bezwzględnie koniecznym udziale w posłannictwie Kościoła wspominał już na innych miejscach. Nigdy bowiem nie może w Kościele zabraknąć apostolstwa świeckich, które wypływa z samego ich powołania chrześcijańskiego. Jak samorzutna i jak owocna była tego rodzaju działalność w zaraniu Kościoła, pokazuje jasno samo Pismo św. (por. Dz 11, 19-21; 18, 26; Rz 16, 1-16; Flp 4, 3) – czytamy we wstępie dekretu Apostolicam actuositatem o apostolstwie świeckich. To właśnie hierarchowie Kościoła katolickiego zachęcają wiernych by ci zrzeszali się w różnych organizacjach, jak na przykład SKCh im. Ks. Piotra Skargi.
Dlaczego ta aktywność jest tak ważna?
Żyjemy w czasach w których przyznanie się do prawdziwej, a nie wybiórczej wiary w Jezusa Chrystusa i Jego Święty Kościół Apostolski, traktowane jest jako prawdziwy akt odwagi. Jednak jesteśmy powołani do mężnego wyznawania wiary, życia według jej nakazów i dzielenia się z innymi. Ułatwia to działalność w organizacjach, które zrzeszają ludzi o podobnych poglądach na życie. Tego rodzaju stowarzyszenia mogą działać na różnych polach, z czego najważniejszym jest to religijne. Ważne jest również jednak zaangażowanie w sprawy społeczne, ponieważ Kościół wymaga od wiernych, aby zawsze w swoim postępowaniu, również społeczno-politycznym, kierowali się jego nauką.
Działania religijne stowarzyszeń świeckich
Organizacje świeckie, jak na przykład wspomniane Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej, powinny propagować wiarę i moralność prawdziwie katolicką. Nauka Kościoła w wielu aspektach jest znana, dlatego organizacje muszą jej przestrzegać bardzo dokładnie. Zrzeszenia osób świeckich powinny propagować także kult świętych i błogosławionych oraz, co szczególnie ważne, Matki Bożej, gdyż to Ona jest, jak głosi jej piękny tytuł, Wspomożycielką Wiernych. SKCh im. Ks. Piotra Skargi prowadzi tego rodzaju kampanie, jak na przykład składania próśb do Matki Bożej Uzdrowienie Chorych, św. Szarbela, św. Rity czy św. Krzysztofa.
Działania społeczne stowarzyszeń świeckich
Tak jak zostało wspomniane, stowarzyszenia świeckie mają nie tylko prawo, ale i obowiązek walczyć o to, aby życie publiczne toczyło się według zasad i moralności katolickiej. W tym celu powinni oni regularnie angażować się społecznie i politycznie, popierając słuszne inicjatywy. W Polsce tego rodzaju stowarzyszenia skupiają się głównie na walce o prawo do życia od poczęcia, aż do naturalnej śmierci. Na szczęście, gdyż w Polsce nie wprowadza się tylu antykatolickich rozporządzeń. Jednak członkowie stowarzyszeń powinni być w każdej chwili gotowi do reakcji na niemoralne ustawodawstwo wprowadzane przez rządzących.
