Na terenie dzielnicy I Stare Miasto swój skwer będzie miał Mieczysław Święcicki, nazywany „Księciem Nastroju”, polski piosenkarz oraz aktor, reżyser, członek i współzałożyciel kabaretu literackiego „Piwnica pod Baranami”. W dzielnicy II Grzegórzki swój skwer otrzyma Janina Ipohorska, ps. „Jan Kamyczek”, współtwórczyni tygodnika „Przekrój”.
Z wnioskiem o upamiętnienie w przestrzeni publicznej Mieczysława Święcickiego wystąpiła Pani Romualda Krajewska (siostra Mieczysława Święcickiego). Wniosek uzyskał pozytywną opinię Zespołu ds. Nazewnictwa Komisji Kultury i Ochrony Zabytków Rady Miasta Krakowa. Rada i Zarząd Dzielnicy I Stare Miasto został poinformowany o decyzji ww. Zespołu pismem z dnia 12 lipca 2022 r. celem zaopiniowania proponowanego patrona oraz miejsca uhonorowania. Mieczysław Święcicki uzyskał pozytywną opinię Instytutu Pamięci Narodowej.
Z wnioskiem o upamiętnienie w przestrzeni publicznej Janiny Ipohorskiej ps. „Jan Kamyczek” wystąpiła Pani Alicja Zioło. Wniosek uzyskał pozytywną opinię Zespołu ds. Nazewnictwa Komisji Kultury i Ochrony Zabytków Rady Miasta Krakowa oraz Rady i Zarządu Dzielnicy II Grzegórzki. Proponowana patronka uzyskała pozytywną opinię Instytutu Pamięci Narodowej.
Projekty uchwał w sprawie nadania nazw dwóm skwerom prezydent Jacek Majchrowski przekazał już Radzie Miasta Krakowa. radni zajmą się nimi na jednej z najbliższych sesji.
Mieczysław Święcicki (ur. 27 marca 1936 r. w Sokalu, zm. 5 lutego 2018 r. w Krakowie) – nazywany „Księciem Nastroju”, polski piosenkarz oraz aktor, reżyser, członek i współzałożyciel kabaretu literackiego „Piwnica pod Baranami” (1956 r.). Ukończył Technikum Budowlane w Jarosławiu a następnie wydział wokalny Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie. Debiutował w Piwnicy pod Baranami w 1956 r. w programie „Jezioro trzech wieszczek”. Później grał w Teatrze Starym, Teatrze Rapsodycznym, Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach i Teatrze 38. Po czterdziestopięcioleciu Piwnicy pod Baranami, wrócił do kabaretu z którym związany był aż do śmierci. W 1963 r. na Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu otrzymał wyróżnienie za piosenkę „Nie wołaj mnie” (sł. Antoni Słonimski). Był znanym wykonawcą starych romansów cygańskich i rosyjskich, głównie z repertuaru Aleksandra Wertyńskiego. Wspominał początki Piwnicy pod Baranami w filmie z cyklu „Rozmowy z Piotrem” Wojciecha Morka z 2011 r. W ostatnich latach życia zmagał się z chorobą serca, pomimo tego nie rezygnował z występów. W 2014 r przeszedł poważną operację. Zmarł nagle, po tym gdy zasłabł na jednej z ulic Krakowa, wracając do domu. Po raz ostatni wystąpił na scenie dzień przed śmiercią, podczas uroczystej kolacji upamiętniającej Roberta Burnsa. W 2016 r. otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Jarosławia. Pogrzeb artysty odbył się 15 lutego 2018 r.. Po mszy świętej w Kościele Mariackim został pochowany w Alei Zasłużonych Cmentarza Rakowickiego
Janina Ipohorska, właściwie Janina Nosarzewska, ps. „Jan Kamyczek”, „Alojzy Kaczanowski”, „Bracia Rojek” (ur. 15 sierpnia 1914 r. we Lwowie, zm. 20 września 1981 r. w Rabce) – polska malarka, dziennikarka, scenarzystka, autorka poradnika „Grzeczność na co dzień” (1955 r.). Skończyła Gimnazjum Humanistyczne im. Królowej Jadwigi we Lwowie, po czym dostała się na romanistykę na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza. Po jej ukończeniu odbyła trzyletnie (1936–1939) studia malarskie w pracowni prof. Felicjana Kowarskiego w ASP w Warszawie. Po studiach wróciła do Lwowa, gdzie pod radziecką okupacją pracowała w Teatrze Miniatur. Reżyserem był tam Marian Eile, Ipohorska tworzyła scenografię i kostiumy. Podczas okupacji niemieckiej pracowała, jako pracownica administracyjno-biurowa, w Instytucie prof. Rudolfa Weigla. W 1943 r., zagrożona aresztowaniem przez Gestapo, uciekła ze Lwowa zmieniając nazwisko na Ipohorska (nazwisko panieńskie jej matki). Po II wojnie światowej przyjechała do Krakowa, gdzie razem z Eilem stworzyli tygodnik „Przekrój”. Projektowali również razem scenografię i kostiumy dla wielu teatrów: Starego, Syreny, Śląskiego, Dramatycznego, Młodego Widza, Małego i innych. Ukończyła studia na wydziale scenografii krakowskiej ASP, gdzie później przez trzy lata prowadziła wykłady z kostiumologii. Była współzałożycielką, wraz z Marianem Eilem, kabaretu Siedem Kotów w Krakowie. W „Przekroju” najbardziej znana była pod pseudonimem Jan Kamyczek, zajmując się tematyką savoir-vivre’u. Pisała też książki z tego zakresu: „Grzeczność na co dzień”, „Savoir vivre dla nastolatków”. Jako „Bracia Rojek” pisała felietony, a pod pseudonimem Alojzy Kaczanowski była scenarzystką pierwszego polskiego kryminalnego serialu telewizyjnego „Kapitan Sowa na tropie” (1965 r.) i autorką jednej powieści kryminalnej pt. „Rozkoszne przedpołudnie”; pisała też zamieszczane w „Przekroju” krótkie zagadki kryminalne. Była nadto autorką znanych aforyzmów („Jaka to oszczędność czasu zakochać się od pierwszego wejrzenia”, „Wymieniaj doświadczenia. Ale tylko na lepsze!”). „Grzeczność na co dzień” ukazała się po rosyjsku oraz w tłumaczeniu na język ormiański. Jest pochowana na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie (kw. XLI–8–9 w grobie rodziny Lenkiewiczów)
(GS)
