Janina Woynarowska może być kolejną Polką wyniesioną na ołtarze. Papież Franciszek zatwierdził dekret o heroiczności cnót urodzonej w Piwnicznej pielęgniarki, poetki i działaczki społecznej, która zginęła w wypadku samochodowym koło Krakowa. Do jej beatyfikacji potrzebny jest jeszcze cud za jej wstawiennictwem.
Janina Woynarowska urodziła się 10 maja 1923 roku w Piwnicznej. We wczesnym dzieciństwie straciła matkę, została adoptowana przez zamożne małżeństwo tytularnego pułkownika lekarza Kazimierza Witolda Strzemię-Woynarowskieg, prezesa miejskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, i Marii Jadwigi z Twarogów, członkini Towarzystwa św. Wincentego á Paulo. Początkowo rodzina mieszkała w Chrzanowie, ale podczas wojny musiał opuścić zajmowany dom i przeniosła się do Krakowa. Po wojnie wróciła do Chrzanowa. Po śmierci ojca Janina Woynarowska rozpoczęła pracę jako pielęgniarka.
W 1961 roku złożyła roczne śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, zostając członkinią Instytutu Świeckiego Chrystusa Odkupiciela Człowieka w Krakowie, a później w 1964 redaktorką biuletynu tego Instytutu. W 1966 złożyła na ręce kard. Karola Wojtyły śluby wieczyste.
Pisywała teksty do czasopism związanych z zawodem pielęgniarki: Pielęgniarka i Położna, Służba Zdrowia i Zdrowie. W 1976 uczestniczyła w Międzynarodowym Kongresie Instytutów Świeckich w Rzymie, odwiedzając później w Asyżu m.in. grób św. Franciszka. W latach 1972–1979 była aktywną uczestniczką Synodu Duszpasterstwa Archidiecezji Krakowskiej, na którym zaprzyjaźniła się z pielęgniarką Hanną Chrzanowską, późniejszą Czcigodną Służebnicą Bożą. Na początku lat siedemdziesiątych rozpoczęła studia w trybie zaocznym na Wydziale Psychologii i Filozofii Chrześcijańskiej, które ukończyła nadaniem tytułu magistra w 1979. Była założycielką Parafialnego Zespołu Charytatywnego przy parafii św. Mikołaja, pracowała jako kurator społeczny oraz rzecznik opiniujący w Ośrodku Adopcyjnym[10]. Przy współpracy z duszpasterzami parafii św. Mikołaja prowadziła przez wiele lat poradnictwo przedmałżeńskie i rodzinne[12]. Była organizatorką wyjazdów wypoczynkowo-rekolekcyjnych (od lipca 1977) dla ludzi chorych, starszych i samotnych do Sanktuarium Matki Bożej Opiekunki Rodzin Robotniczych w Płokach. Z jej inicjatywy i ks. prałata Zbigniewa Mońki powstał Dom Samotnej Matki przy ul. Sokoła 44, jako dar rodziny państwa Szurek-Lusińskich, którzy przekazali na ten cel cały parter budynku. W latach 1976–1979 była czynną członkinią Grupy Literackiej „Gronie” w Żywcu.
24 listopada 1979 w deszczowo-śnieżną sobotę zginęła, jadąc samochodem z Bochni do Chrzanowa wraz z lekarką Emilią Szurek-Lusińską w pobliżu krakowskiego Pasternika, gdzie samochód ich wpadł w poślizg i uderzył o przydrożne drzewo.
Z inicjatywy Instytutu Świeckiego Chrystusa Odkupiciela Człowieka, którego swego czasu była członkinią, przekonanego o świątobliwości jej życia powstał pomysł wyniesienia jej na ołtarze. 26 kwietnia 1999 Stolica Apostolska zezwoliła na otwarcie tego procesu wydając tzw. Nihil obstat.
18 czerwca 1999 metropolita krakowski ks. kard. Franciszek Macharski w swojej kaplicy w Kurii Metropolitalnej otworzył jej proces beatyfikacyjny. Odtąd przysługuje jej tytuł Służebnicy Bożej.
(red)
